Zee: Een beetje pijn en Savannah Bay, 2012 - 2013

Een beetje pijn

Savannah bay

Een beetje pijn

Tekst                                 Harold Pinter

Vertaling                           Wilbert Bank

Regie, concept                 Erica van Hylckama

Productieleiding               Els De Bruyn

Scenografie                      Bart Van Merode

Choreografie                     Adriaan Luteijn

Foto's                                Kurt Voorspoels

Muziekkeuze                    Jan Peeters

Licht en geluid                  Hans Fokker

Spel                                   Elsie Rottiers

                                          Jacques De Bock

                                          Annemie Goris

                                          Nele Van Gils

In "Zee" bracht Vonk 2 eenakters samen: "Een beetje pijn" van Harold Pinter en "Savannah Bay" van Marguerite Duras.  

2 verschillende teksten die bij elkaar passen en elkaar aanvullen. Versterkt en omringd door woorden en beelden van de makers van "Zee". 

"Zee" gaat over het verlangen naar liefde.  Liefde los van de geordende wereld met zijn remmingen en moraal, en ver weg van de dagdagelijkse sleur.

"Geen liefde zonder angst", zegt Marguerite Duras. Zoals bekend was het Marguerite Duras nooit om het verhaal en zo min mogelijk om de personages te doen. Het gaat haar om de zee waar het meisje de liefde tegenkomt, om haar jeugd, de hitte van die dagen, het witte schuim op de golven, het verlangen naar iets oeverloos en onbenoembaars dat zowel de liefde als de dood is.

In "Zee" zijn de personages bang overweldigd te worden en grip op hun leven te verliezen.

Hoe kunnen we troost vinden?

Een beetje pijn

Het banale leventje van het echtpaar Flora en Edward davert op zijn grondvesten nadat een luciferverkoper naast hun tuinhek post vat. 

Ook al spreekt deze mysterieuze figuur geen woord, zijn invloed op het koppel is onomkeerbaar en desastreus. 

Een diep gevoel van metafysisch leed over het absurde van de menselijke toestand;  de personages zijn alleen (zonder God) en op zichzelf aangewezen in een vijandige buitenwereld.

Absurdistische schrijvers hebben het over de zinloosheid van het leven, over de onvermijdelijke devaluatie van idealen, puurheid en zingeving.

Tijd, plaats en identiteit zijn vaak vaag en dubbelzinnig. Veelal wordt er een droomachtige of beangstigende sfeer geschapen en vinden er zich steeds herhalende of schijnbaar onzinnige dialogen plaats.  Het spreken, de taal, vormt een barrière in plaats van een communicatiemiddel.

Savannah Bay

Twee vrouwen, een grootmoeder en haar kleindochter. Samen reconstrueren ze het verhaal van een andere vrouw – dochter van de ene, moeder van de andere. Haar eenzaam verhaal eindigt op de dag dat ze 17 werd en ervoor koos uit het leven te stappen. In Savannah Bay.Het is moeilijk het ware verloop van de gebeurtenissen te achterhalen – het geheugen van de grootmoeder is wankel en er zijn intussen heel wat jaren verstreken. Jaren waarin de herinneringen van de grootmoeder vervloeiden met de toneelbewerking die van de tragische feiten werd gemaakt.Marguerite Duras vertelde zelf dat het haar nooit om het verhaal en zo min mogelijk om de personages te doen was. In Savannah Bay gaat het haar om de zee waar het meisje de liefde tegenkomt, om haar jeugd, de hitte van die dagen, het witte schuim op de golven, het verlangen naar iets oeverloos en onbenoembaars dat zowel de liefde als de dood is.